3. Σεργιάνι για τους φυσιολάτρες στη γειτονιά του Ξενοδοχείου «ΑΣΕΛΗΝΟΣ» στη Συκιά

Έχοντας ως βάση το Ξενοδοχείο, μπορούμε να επισκεφθούμε πολλά μέρη τα οποία συνδυάζουν την απαράμιλλη φυσική ομορφιά της περιοχής με τους μύθους, την ιστορία και τις παραδόσεις της. Θα περιοριστούμε σε μια ενδεικτική απαρίθμηση των γύρω από το Ξενοδοχείο σημαντικότερων φυσιολατρικών διαδρομών και θα αρκεστούμε στην περιγραφή της πρώτης από αυτές, της πιο αντιπροσωπευτικής.

Διαδρομή 1: Σπήλαιο Ζωοδόχου Πηγής – Ίσωμα

Διαδρομή 2: Λάζος Γκιώνας – Λαζόρεμα – Φαράγγι

Διαδρομή 3: Ποταμός Μόρνος – Κάστρο Γλα – Στοιχειότρυπα

Διαδρομή 4: Σπηλιές – Πλατανιάς – Μεγάλη Βρύση – Παναγίτσα

Διαδρομή 5: Αρσαλόρεμα – Παλιόκαστρο – Μόρνος

Διαδρομή 6: Αγ. Τριάδα – Πελέσι – Κανάλια

• Περιγραφή Διαδρομής «Σπήλαιο Ζωοδόχου Πηγής – Ίσωμα»

Εισαγωγικές σημειώσεις:

Το Σπήλαιο της Ζωοδόχου Πηγής είναι ένα πανέμορφο σπήλαιο, από τα πολλά που χαρακτηρίζουν την περιοχή, σε 1.000 μέτρα περίπου υψόμετρο, μέσα στο οποίο υπάρχει η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής (γι’ αυτό και το όνομά του). Το σπήλαιο βάθους 80 μέτρων έχει σταλακτίτες και σταλαγμίτες και πάνω από το τέμπλο της εκκλησίας υπάρχει φυσική λίμνη. Στο βάθος υπάρχει μια τρύπα που οδηγεί σε μεγάλο βάθος, κλεισμένη με βράχους, ώστε να εμποδίσει την έξοδο των υποχθόνιων, που σύμφωνα με αρκετούς ερευνητές ζουν στο εσωτερικό της Γης και εξέρχονται από διάφορες Πύλες-Εξόδους, μία από τις οποίες ισχυρίζονται ότι είναι και αυτή της Ζωοδόχου Πηγής (βλ. «Κούφια Γη» του Παντελή Γιαννουδάκη).

Το σπήλαιο έχει εκατονταετή ιστορία και συνδέεται με μύθους και παραδόσεις που ξεφεύγουν από τα στενά τοπικά πλαίσια. Σύμφωνα με τις προφορικές παραδόσεις, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ένας κτηνοτρόφος από το χωριό, καθώς έβοσκε το κοπάδι του στο "ίσωμα" (στην κορυφή του ελατόφυτου λόφου πάνω από το χωριό), για να αποφύγει μια αιφνίδια καταιγίδα, κατέφυγε σε ένα από τα πολλά σπήλαια που βρίθουν στην περιοχή, όπου και πέρασε την νύχτα. Ξυπνώντας το πρωί είδε να εξέχει κάτι από το έδαφος και τραβώντας το, διαπίστωσε ότι ήταν μια εικόνα της Παναγίας. Ο κτηνοτρόφος έφερε την εικόνα στο χωριό και την τοποθέτησε στην εκκλησία. Την επόμενη ημέρα η εικόνα είχε χαθεί, και αναζητώντας την, οι χωριανοί την ξαναβρήκαν στο σημείο από όπου ο κτηνοτρόφος την είχε ανασύρει. Αυτό, κατά τα θρυλούμενα, επαναλήφθηκε άλλη μια φορά και θεωρήθηκε "σημάδι" για να δημιουργηθεί ιερό στον χώρο αυτό, αφιερωμένο στην Παναγία (Ζωοδόχος Πηγή). Έτσι μέσα στο Σπήλαιο έγινε η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, που αποδείχθηκε θαυματουργός, αφού σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες συνέβησαν αρκετά θαύματα που την έκαναν γνωστή σε όλη την περιφέρεια, με αποτέλεσμα την Παρασκευή του Πάσχα (ημέρα που γιορτάζει) να συρρέουν εκατοντάδες προσκυνητές και από τις πιο απόμακρες περιοχές. Η πρόσβαση γινόταν από το μονοπάτι που υπάρχει και σήμερα και ξεκινούσε από το χωριό. Μετά την λειτουργία ακολουθούσε πανηγύρι με ψητά, κλαρίνα και χορό, παράδοση η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

• Περιγραφή Διαδρομής Ξεκινώντας από το Ξενοδοχείο:

Περνώντας μέσα από τα στενάκια του χωριού, φθάνουμε στο υδραγωγείο του Πέρα Μαχαλά και από κει παίρνουμε το μονοπάτι μέσα από τα έλατα, που οδηγεί στο Ίσωμα (πλάτωμα στην κορυφή του ελατόφυτου βουνού πάνω από το χωριό με υψόμετρο 1.000 μέτρα περίπου). Το μονοπάτι φέρει σήμανση που έκαναν μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Λαμίας και διευκολύνει την ανάβαση.

Στο Ίσωμα υπάρχει ένας βράχος με τη μορφή θρόνου, που μπορεί κανείς να καθήσει και να αγναντέψει από τη μια μεριά την επιβλητική Πυραμίδα και τις άλλες ψηλές κορυφές της Γκιώνας, καθώς και την περίφημη Πλάκα, με την αρνητική κλίση, και από την άλλη, τις ισοϋψείς αλπικές κορφές των Βαρδουσίων και το όμορφο χωριό του Κονιάκου που βρίσκεται κουρνιασμένο στις πλαγιές του.

Από κάτω βλέπουμε να κυλά ήρεμα ο ποταμός Μόρνος, ο Δάφνος των αρχαίων και να χύνει τα νερά του στην ομώνυμη λίμνη που δεσπόζει στο βάθος προς τη μεριά του Λιδωρικίου με το γαλάζιο χρώμα της και τις πολυσχιδείς, σαν φιόρδ, όχθες της. Λίγες δεκάδες μέτρα πιο πέρα ένα κοπάδι με γίδια βόσκει το αγνό χορτάρι με τον φύλακα-σκύλο να προσέχει τις κινήσεις μας και συμπληρώνει την πινελιά στο βουκολικό τοπίο.

Προχωράμε από τον χωματόδρομο που έρχεται από τον δημόσιο δρόμο προς το τέρμα του, χαζεύοντας στα αριστερά μας τις φυσικές σπηλιές με τα σκουροκόκκινα χρώματα και προσέχοντας στα δεξιά μας μην παραπατήσουμε και κυλήσουμε στις απότομες πλαγιές του βουνού.

Στο τέρμα του χωματόδρομου συναντάμε την εξώπορτα του προαυλίου της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής και πριν την ανοίξουμε, πλενόμαστε με νερό στην μικρή γούρνα που βρίσκεται στο πλάι και φέρει την επιγραφή «ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ», για να μας θυμίζει την ανάγκη να ξεπλένουμε και τα αμαρτήματά μας πότε πότε...

Μπαίνουμε στον προαύλειο χώρο και στα αριστερά μας βλέπουμε τις εισόδους δύο εκκλησιών: της Ζωοδόχου Πηγής (ή Αρσαλή, που προέρχεται από τη συνένωση του «Αγία Ιερουσαλήμ») και του Αγίου Δημητρίου.

Πρώτα επισκεπτόμαστε την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Φωλιασμένη μέσα στον βράχο με τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες να δηλώνουν τη σεβάσμια ηλικία του σπηλαίου και με το λευκό τέμπλο να φαντάζει σαν φωτεινός φύλακας που εμποδίζει τους υποχθόνιους, που κρύβονται βαθειά στα σπλάχνα της γης, να ανέβουν επάνω, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κατάνυξης, μυσταγωνίας και βαθειάς πίστης. Ανάβουμε τα κεράκια μας και σαν στο επιτάφιο, περνάμε δίπλα από το ιερόα αριστερά και προσεκτικά, για να μην γλιστρήσουμε μέσα στο σκοτάδι, προχωράμε στο βάθος του σπηλαίου, όπου από την οροφή τρέχουν νερά κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου, σχηματίζοντας μια γραφική λίμνη.

Στο βάθος δεξιά, μια μεγάλη κοτρώνα φράζει τη φυσική έξοδο των υποχθόνιων και εικόνες σκόρπιες γύρω γύρω επισφραγίζουν την ιερότητα του χώρου.

Βγαίνουμε από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής και επισκεπτόμαστε το διπλανό εκκλησάκι (παλιά λέγεται ότι ήταν σκήπη), του Αγ. Δημητρίου. Μικρό, λιτό, απέριττο, φωτεινό, δημιουργεί ανάταση στο θρησκετικό αίσθημα του επισκέπτη.

Βγαίνοντας κι από το εκκλησάκι του Αγ. Δημητρίου σεργιανίζουμε στο προάυλειο, χαζεύοντας τις δεκάδες βραχώδεις σπηλιές λίγο πιο πάνω, με χαρακτηριστική την Τρύπια Σπηλιά, η οποία είναι διαμπερής, καθώς και τη μαγευτική θέα προς την πλευρά των Βαρδουσίων. Από κάτω χάσκει ο καιάδας των Συκιωτών (εδώ σκότωναν παλιά τα άρρωστα ζώα οι Συκιώτες, ρίχνοντάς τα από τον γκρεμό), δίπλα ο επικίνδυνος κούρκανος και παραδίπλα τα ίχνη ενός μονοπατιού που, προσπερνώντας τις σπηλιές, οδηγεί στην Τσουκνίδα δύσβατη περιοχή στα 1.700 μέτρα υψόμετρο περίπου, όπου δεσπόζει η ρίγανη.

Πριν φύγουμε, χτυπάμε την καμπάνα του μικρού καμπαναριού και οι ήχοι της, δυνατοί, αρμονικοί, επιβλητικοί αντιλαλούν γύρω και είναι τόσο παρατεταμένοι που μας συνοδεύουν αρκετή ώρα στον δρόμο της επιστροφής.

Η επιστροφή δεν μας φαίνεται κουραστική, αφού περπατάμε μέσα στην πανέμορφη φύση, κουβαλώντας μαζί μας τις αξέχαστες εικόνες από τους χώρους που επισκεφθήκαμε και τις στιγμές που ζήσαμε, δίνοντας υπόσχεση στους εαυτούς μας να τους ξαναεπισκεφθούμε σύντομα!!